Zakochałam się w tym wierszu
Co wypłynął z serca głębi
Nim oddycham, płonę, żyję
Wciąż od nowa – chętniej, głębiej
Wiersz esencją jest co karmi
Mą świadomość, która rośnie
I rozszerza się, rozkwita
Owocuje wciąż, radośnie
Radość znakiem jest mądrości
W którą miłość się przebrała
By móc śpiewać hymn wdzięczności
Chwała wszystkim…!
Bogu chwała!
