Każdy z nas jest jak promień słońca
I każda dusza jest tak gorąca
Że świeci stale niczym gwiazda z nieba
I tylko miłości do szczęścia jej potrzeba
Miłość – pokarmem jest świata tego
Miłość – oddechem, zdrowiem i dlatego
Obudzić w sobie trzeba ją do końca
By była mocą, światłem i gorąca
Tak rozpalała wszystkie serca wokół
Stwarzała wszędzie piękno, radość, pokój
By szczęście kwitło, rozbrzmiewało wszędy
I by nie było nigdy więcej nędzy
Smutku ni złości, ni żadnej wrogości
Niech w każdym sercu radość zagości
Zniweczy przemoc, da mądrość, ukoi
Niech żaden człowiek brata się nie boi
Więc przychodź Miłości i króluj nam Pani
A wówczas wszystko jasnym się stanie
Bo życie snem tylko, gdy rządzi ego
A takich rządów nam nie potrzeba
Z miłością Ziemia i my nie zginiemy
Ona człowieka na dobre przemieni
Ona wykarmi, napoi, odzieje
Z nią i w niej wszystko wszak pięknie się dzieje
Żyjmy więc w szczęściu przez długie lata
By Ziemia i ludzkość mądrością bogata
Była oazą Wszechświata całego
Tętniła radością, mocą Najwyższego
I rozbrzmiewała symfonią miłości
Kwitła, pachniała, by pokój zagościł
W sercach jej stworzeń, głównie człowieka
Bo na to matka – Ziemia czeka
Więc stwórzmy jej miejsce i czcijmy zawsze
A płomień szczęścia w nas nigdy nie zgaśnie
Lecz rozprzestrzeni się wszędzie wokół
Po to, by w świecie panował pokój
W sercach i głowach, zawsze i wszędzie
Niech to się stanie!
I niech tak będzie!
